Op deze Blog-pagina deel ik graag wat Mindfulness, ACT, Counseling en Aikido spinsels met je

24 februari 2020: Eindeloos opnieuw beginnen in de Noorderpoort.

Inmiddels ben ik weer terug van een weekend Zen in de Noorderpoort in Wapserveen. Het was een stil en tegelijkertijd bewegend geheel; buiten waaide de wind hevig, en binnen deelden we de ‘stilte’ van het zazen.
Wat ik zo fijn vind van deze plek is dat het echt helemaal even uit alle hectiek van de grote stad als Amsterdam is. Weilanden eindeloos ver uitstrekkend, verkeer heel ver weg. Een fijn team aan mensen van de Noorderpoort zorgen dat je je helemaal kan richten op je beoefening. Tetsue Roshi, de zen lerares van deze retraite hield een dhamma talk, begeleiding en nodigde ieder van ons voor persoonlijk gesprekje. (Haar boek zet ik graag in bij Mindfulness voor kinderen, omdat haar verhalen zo inspirerend zijn.)
Ik had een kamer voor mezelf gekozen en heb genoten van de diepe slaap. Zo stil is het hier, met de wind en regen tegen het dakraam die je in slaap doet brengen.
We hebben vooral zaterdag lang ‘gezeten’ – en ook heel vaak weer opnieuw begonnen. Loslaten van wat tijd met je doet. Er is alleen nu, hier, in elk moment. Loslaten van agenda, van zorgen, van plannen, het hoeft nu even niet.
De gestructureerde setting van Noorderpoort kun je als beperkend ervaren, maar dat is het juist niet. Het geeft ons namelijk de gelegenheid om in en door die structuur de vrijheid te vinden.
Wil je meer weten over dit mooie zen center, zie www.zenleven.nl.
En wil je via mijn Mindfulness trainingen en dagen ook zo iets ontvangen, check mijn website www.mindfulness-amsterdam.eu.

30 april 2019: Leerkrachten vormen de toekomst

Hoe houden leerkrachten hun hoofd cool en overzien ze de taken? Hoe doen ze dat? Wat is hun vangnet, zijn de hulpbronnen?
Ik ben sinds 2012 aanbieder van Mindfulness (en Aikido) aan basisschool-kids als TSA en NSA in Amsterdam en zie vanaf de zijlijn geregeld de stress van leerkrachten en onderwijsmedewerkers.

Als leerkrachten vastlopen, van burn-out herstellen of andere stress-gerelateerde klachten hebben, dan heet ik ze graag van harte welkom in de Mindfulness training die ik in Amsterdam-OW en Amstelveen geef. Ik zie ze weer hun veerkracht terugkrijgen, hun passie voor onderwijzen terugvinden, en hulp durven vragen.

Ik vind het zo enorm belangrijk om deze groep mensen in hun kracht te laten zijn, want zij zorgen voor de toekomst, zij inspireren en bouwen.
Dat heb ik als klein meisje op de basisschool ook ooit mogen meemaken. Na wat jaren omzwerving van werk in zakelijke sector, ben ik sinds 2000 teruggekomen bij dat gevoel. Ik ben dan geen onderwijzer geworden, wel herken ik de passie om iets door te geven, te ondersteunen, te helpen.

Tijdens een van mijn Mindfulness lessen aan de bovenbouw van een basisschool vroeg ik de kinderen een scroll te maken met wat ze zouden zeggen tegen iemand die het wat moeilijk heeft. In de foto hierbij kun je een paar van die lieve woorden lezen. Het inspirerende mij zeer. Wat een toffe (veer)krachtige kids!

14 augustus 2018: Ruimtelijk Inzicht in de Noorderpoort 

Na een intensief eerste half jaar in een volle en drukke stad als Amsterdam is een retraite buiten de stad een weldaad voor leven en wezen. Ik vind het erg fijn om dan op een plek te zijn waar je letterlijk en figuurlijk ruimte kunt ervaren. Het was voor mij dan ook helder waar ik naar toe wilde (zolang er nog geen retraiteplek aan het strand is): Noorderpoort in Wapserveen (nabij Steenwijk). Het soort retraite was “Daily-Life Sesshin“. Het centrum legt het als volgt uit:

“Deze sesshin is er opgericht om meditatie te integreren in je dagelijks leven. In de vroege ochtend, ’s middags en ’s avonds is er een meditatie programma. Daarnaast zijn er werkperioden, waarbij je soms in stilte werkt en soms juist niet, zodat je kunt oefenen met spreken en luisteren.”

Het werken houdt in dat je zowel binnen als buiten het gebouw meehelpt. Mijn eerste dagen waren buiten op het land, mijn favoriete plek daar. Later toen de buien toenamen werkten we vooral veel binnen.

Naast de bijzondere mensen van het centrum, haar bewoners, en de deelnemers, waren er zeker ook dieren te spotten. Menige kikker zien springen, nieuwsgierige kippen die alles willen weten (maar waarvan er eentje op een avond door een roofdier werd gepakt), jachtige katten in de wei, twee lieve pony’s (moeder en speelse dochter), en de vele vogels om ons heen. Ze doen je alle drukte en complexiteit van de stad even helemaal vergeten. Met begrip, respect en openheid voor elkaars beoefening was het een week van rust, bezinning, terug naar de bron van alles, en een prettig samenzijn.

1 augustus 2018:  Past Mindfulness?

Is Mindfulness training wel zo vanzelfsprekend oke? Zo wordt het tegenwoordig wel veel in de media weergegeven. Ik kan me hier tot een bepaalde hoogte wel in vinden, maar er is wel degelijk iets te zeggen over de ‘passendheid’ van Mindfulness oefeningen en meditaties. We hebben als trainers in de opleidingen een mate van voorzichtigheid bij o.a. contra-indicaties meegekregen; bij intakes is het van belang na te gaan in hoeverre Mindfulness training een aansluiting vindt op de hulp- en ontwikkelingsvraag van de cliënt. Ik ben dan ook zeer verbaasd als ik van cliënten hoor dat ze bij een eerder volgen van een Mindfulness training nooit een intakegesprek hebben gehad.

Maar ook in de reguliere Geestelijk Gezondheidszorg is er nog onvoldoende inzicht in de inzetbaarheid en effecten van de Mindfulness trainingen (MBCT, MBSR). Pas geleden heb ik weer een huisarts en psychiater moeten uitleggen dat niet voor iedereen een intensieve 8-weekse Mindfulness training een passend antwoord is. Dat er soms eerst Diagnostiek nodig is voordat er een gedegen advies gegeven kan worden. Dat iemand beter gebaat is bij een specifiek traject, maar dat Mindfulness misschien later wel een goede aansluiting kan geven, als bv Nazorg. Dat een 8-weekse training misschien wat te veel is gevraagd, en het beter tot Mindfulness Interventies kan komen bv in Counseling Gesprekken of Psychosociale Therapie.

Daar tegenover staat weer het gebrek aan kennis en inzicht vanuit de laat ik het de ‘Spirituele Hoek’ even noemen voor geestelijk welzijn. Om een voorbeeld te geven: op een retraite, een dag of langer, kan een deelnemer geestelijke klachten ervaren die dan ‘uitgezeten’ moeten worden volgens een meditatiedocent. Alleen tot waar kun je hiermee gaan? Met wat biedt je de deelnemer hulp aan? Waar is de ruimte voor de deelnemer om voor zichzelf te kunnen zorgen, in plaats zich schuldig te gaan voelen omdat men niet kan voldoen aan de meditatieverwachtingen? Hoe is de geestelijk opvang in een Meditatiecentrum geregeld, en houden ze intakes vooraf?

En dan openen mijn ogen helemaal op 8 juli jl. Een dag mogen we van Willoughby Britton and Jared Lindahl luisteren naar hun onderzoek naar Risico’s van Meditatie. Deze dag brengt mij weer helemaal terug naar DE reden waarom ik in 2006 begonnen ben met de Counseling Opleiding, daarna de Mindfulness en ACT, en verdere verdieping in Psychotrauma. Dat spanningsveld van Geestelijk Mentaal Welzijn en de Spirituele Dimensies van Zelfontwikkeling. Ze bevestigden mijn vermoedens dat veel Meditatiecentra niet Trauma-Informed zijn, en ze zijn nu bezig om daar verandering in te brengen.
En er zijn nog veel meer kwartjes bij mij gevallen die dag. Het heeft mij o.a. doen realiseren hoe belangrijk het is steeds weer en samen met deelnemers te kijken naar eventuele aanpassingen in de oefeningen en meditaties. Aanpassingen die aansluiten op de persoon (Person-Centered, zoals men op de Workshop aangaf.) Het helder houden van richting van oefeningen, uitleg over meditatiesoorten en staten/stadia van bewustzijn, te onderzoeken waar en hoe je als trainer aanpassingen in de oefeningen kan maken. Dus niet alleen de oefening praktiseren, maar ook toelichten waarom het wordt ingezet. En uiteraard dialoog houden over de ervaringen daar vanuit.

Je kan je afvragen of het misschien tijd is de reguliere Mindfulness trainingen opnieuw te onderzoeken, want het monitoren in de zgn Wetenschappelijke Onderzoeken is nog wel een aandachtspuntje waard; in hoeverre is er sprake geweest van actieve of passieve monitoring? Wat gebeurt er tijdens de training (trainers horen niet altijd alles)? Waar is de aandacht voor de mensen die de training niet hebben afgerond?
Het klinkt misschien kritisch, maar het geeft mij des te meer de reden en de passie om er nog zorgvuldiger mee om te gaan. Het is zo’n mooie benadering en toepassing. Het begint bij de deelnemer, niet bij het curriculum.
Door de Workshop ben ik weer terug naar de Bron van mijn wijziging van levensrichting, al is het alleen maar vanuit mijn eigen ervaringen in het bovengenoemde spanningsveld.

8 mei 2018: Integreren van Mindfulness – hoe doe je dat?

App’s, boeken, video’s, etc zijn leuk, alleen hoe integreer je de Mindfulness principes duurzaam en effectief? Heel simpel: ga een 8 weekse training aan, en loop met een trainer stap voor stap het programma door. Wees gerust kritisch én nieuwsgierig, want de training is bedoeld om jouw ervaringen en inzichten als uitgangspunt te nemen. Samen kun je dan onderzoeken hoe het perspectief van mindfulness het beste aansluit. Het moet immers ook werkbaar en haalbaar zijn.

Veel mensen ervaren deze zogenaamde ‘stok achter de deur’ als positief en motiverend. Bovendien, vooral bij een groepstraining, merk je hoeveel erkenning er is bij de andere deelnemers, en tegelijkertijd hoe jouw eigen unieke situatie vraagt naar passende acties en strategieën. Via je eigen ervaringen opdoen door regelmatig er mee bezig te zijn, de handreiking van het werkmateriaal en trainer, het delen van de oefeningen en inzichten in een groep, krijgt het integreren van Mindfulness pas echt een goede kans.

Ik ben zelf in 1997 begonnen met meditatie, omdat ik enorm geïnspireerd raakte door een aantal boeken. Destijds was ik ook begonnen met de Japanse martiale kunst Aikido; hierbij helpt meditatie als een ‘bodem’ om met stress en conflict, zowel intra- als inter-persoonlijk. De combinatie sprak en spreekt mij nog steeds heel erg aan.

Vanaf het moment van kennismaking met meditatie heb ik allerlei vormen verkend, ging naar diverse retraites, teachers, las diverse boeken, etc. Wat ik alleen miste in veel stromingen was de toepasbaarheid in het dagelijks leven, en het inzicht in welke soorten meditaties wat willen bewerkstelligen.
Het werk van Ken Wilber heeft mij in 2005 me op weg geholpen om wat overzicht te krijgen. En toen ik het pad van Mindfulness op ging, startend in 2007, begonnen heel veel puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Gedurende die tijd was ik ook al begonnen aan de opleiding Psychosociale Therapie bij de SPSO en daarna diverse andere bij- en nascholingen, met een extra specialisatie in Acceptance & Commitment Therapy (ACT).

Ik heb door de jaren heen gemerkt dat ik in mijn trajecten en behandelingen graag verbindingen aanbreng met diverse methodieken en zienswijzen, terwijl ik ook graag helder houd wat dat specifieke stuk is dat linkt aan een interventie of oefening. Bovendien heb ik de Mindfulness, ACT, Aikido en meditatie omarmt in mijn leven als waardevolle richtingaanwijzers. Als ik hier in iets kan doorgeven wat anderen helpt dan ben ik meer dan dankbaar voor deze kans.

2 mei 2018: MINDFULNESS KIDS MASCOTTES

Laat ik de eerste Blog-post licht beginnen met een leuk berichtje. Het gaat over de mascottes van de Mindfulness4Kids lessen.
Sinds 2014 mag ik op een basisschool in Amsterdam Mindfulness aanbieden als tussenschoolse activiteit. In het begin werkte ik met de kinderen van de bovenbouw en onderbouw. De afgelopen twee jaar heb ik de onderbouw en de kleuters.

Mindfulness meng ik heel graag in spelletjes, verhalen en simpele en korte oefeningen. Het moet juist leuk zijn om te doen, want dan stimuleer je nog meer de nieuwsgierigheid en leergierigheid van het kind. Ik merk ook regelmatig dat de kinderen graag hun eigen verhaal willen delen over een onderwerp; en dan is welgemeende en open aandacht voor ze heel belangrijk. Gezien en gehoord worden geeft onderling respect, begrip, empathie, compassie en zelfs nieuwe of sterkere vriendschappen.

Nu gebruik ik graag allerlei tools om de verbinding te leggen met de Mindfulness thema’s. Een daar van zijn de Mascottes. Eerst had ik een uit hout gesneden kat, ooit gevonden in de tijd dat ik in Zwitserland verbleef. Ik heb hem destijds Mickey genoemd, later ‘Shodan Mickey‘ toen ik hem een zwarte band omdeed (Shodan is het Japanse woord voor eerste graads zwarte band). Mickey ging mee zowel naar de AikiKids lessen, die ik aan het begin van de Tussenschoolse activiteiten gaf, als nog steeds naar de Mindfulness4Kids lessen. Sinds kort is er een tweede Mascotte bijgekomen. Tijdens een les met de kleuters heb ik alle kids gevraagd een naam te bedenken, en één ervan sprong er meteen uit: Tip. Lekker kort en sprekend. Voortaan heet de kikker ‘Tip de Chillkikker‘. Een leuk duo met hun eigen karakters!

Op Facebook heb ik een speciale website met diverse aansluitende inspiraties.